ایمان باید آگاهانه باشد، نه کورکورانه. دیگر این بود که ایمان باید با تعهد و عمل توأم باشد، تعهدآفرین باشد و زایندة عمل و نه یک باور خشک‌وخالى در دل و در مغز. دیگر این بود که مؤمنِ متعهد، آن‌وقتى مؤمن است که ایمانش گاه‌گاهى نباشد، فرصت‌‌‌طلبانه نباشد، نفع‌‌‌طلبانه نباشد، بلکه همیشگى باشد، همه‌‌‌جایى باشد، همگانى باشد،
حالا براى اینکه ما ارزش ایمان را و نتیجۀ ایمان را بدانیم، لازم است از مژده‌‌‌‌‌‌ها و نویدهایى که خدا به مؤمنین داده است، آگاهى پیدا کنیم، ببینیم خداى متعال براى مؤمن، درمقابل ایمانش و درمقابل عمل شایسته‌‌‌اش و انجام تعهداتش، متقابلاً چه چیزى را تعهد مى‌‌‌کند. انسانى که عادت به داد‌و‌ستد کرده است، با مبادله زندگى را گذرانیده است، دوست دارد ببیند مبادلۀ او با خدا، به چه صورت است. او ایمان مى‌‌‌آورد و بر اثر آن ایمان متعهد مى‌‌‌شود، متقابلاً دوست دارد بداند خدا چه تعهدى درمقابل او بر عهده مى‌‌‌گیرد، چه مژده‌‌‌اى و چه نویدى به او مى‌‌‌دهد. این یک مسئله‌‌‌اى است که ازنظر مؤمن و ازنظر کسى که مى‌‌‌خواهد در وادى ایمان، ثابت‌قدم و راسخ و استوار باشد، موضوع جالب، شیرین، خواستنى و دوست‌‌‌داشتنى‌ست، امیدبخش به مؤمن است.
