بهشت ولایت
🔸 عده‌‌‌ای خیال میکنند که دارای ولایت بودنِ یک آدم به این است که آدم در مجالس اهلبیت گریه کند فقط. خیال میکنند که دارای ولایت بودن به این است که وقتی اسم اهلبیت علیهم‌السلام میآید، پشتِ سرش حتماً «علیهم‌السلام» را بگوید؛ فقط همین و بس. خیال میکنند که دارای ولایت بودن به این است که محبت اهلبیت در دل انسان باشد، همین و بس. بله، محبت اهلبیت را داشتن، واجب و فرض است. نام این بزرگواران را با عظمت بردن، بسیار جالب و لازم است. به نام اینها مجلس به‌پا کردن و از عزا و شادی آنها درس گرفتن، عزای آنها را گفتن، شادی آنها را گفتن، گریستن بر بزرگواری‌‌‌های آنها، بر شهامت‌‌‌های آنها، بر مظلومیت‌‌‌های آنها، همة اینها لازم است، اما همۀ اینها ولایت نیست؛
🔸 ..ولایت در یک انسان، به‌معنای #وابستگی_فکری_و_عملیِ هرچه بیشتر و روزافزون‌‌‌تر با ولیّ‌ست. #ولی_را_پیدا_کن، #ولی_خدا_را_بشناس، آن‌کسی‌که او ولیّ حقّانی جامعۀ اسلامی‌ست، او را مشخص کن، بعد از آنی‌که مشخص کردی، شخصاً از لحاظ فکر، از لحاظ عمل، از لحاظ روحیات، از لحاظ راه و رسم و روش، خودت را به او #متصل کن، مرتبط کن، #دنبالش_راه_بیفت، حرکت بکن. اگر تلاشِ تو تلاشِ او، جهادِ تو جهادِ او، دوستیِ تو دوستی او، دشمنیِ تو دشمنی او، جبهه‌‌‌بندی‌‌‌های تو جبهه‌‌‌بندی‌‌‌های او باشد؛ تو دارای ولایتی. دو کلمه و آسان.
