به به چه جهنمی به به چه بهشتی

:diamond_shape_with_a_dot_inside: حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی (دامت برکاته) در جلسه درس تفسیر امروز با اشاره به شهرت سوره مبارکه الرحمن به «عروس قرآن» بیان داشتند:

:small_blue_diamond: اینکه این سوره به نام مبارک ﴿اَلرَّحْمنُ﴾ عروس قرآن است برای این است که همه چیز را در جای خود تنظیم می‌کند. خداوند وقتی از بهشت یاد می‌کند می‌فرماید به‌به چه جای خوبی است! ﴿فَبِأَی آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبان﴾، وقتی از جهنم یاد می‌کند: ﴿یرْسَلُ عَلَیکُمَا شُوَاظٌ مِن نَارٍ﴾، باز می فرماید به‌به چه جای خوبی است!

:small_blue_diamond: این به‌به را هر دو جا می‌گوید. این طور نیست که فقط درباره بهشت و نعمت‌های بهشت بگوید به‌به، و درباره جهنم بگوید که مثلاً صبر کنید. نخیر! حالا اگر یک مقننی این چنین گفت که اگر کسی عالم بود، باتقوا بود درجات فلان دارد، به‌به! اگر کسی راهزن بود، قدّاره‌بند بود، مزاحم جامعه بود، مزاحم ناموس مردم بود، ما تنبیهش می‌کنیم، به‌به! هر دو جای به‌به دارد.

:small_blue_diamond: لذا آیات عذاب در این سوره مبارکه کم نیست، اما به‌به و چه‌چهش هم مثل به‌به و چه‌چه بهشت است. اگر جهنم نبود معاذالله نقص بود، برای اینکه این همه ظالمین که حق مظلومین را گرفتند، چه جور باید عدل برقرار بشود؟

:small_blue_diamond: بنابراین سفره را ﴿اَلرَّحْمنُ﴾ پهن کرده است. نقشه را مهندسی را به نام ﴿اَلرَّحْمنُ﴾ پی‌ریزی می‌کند، آن وقت این ﴿اَلرَّحْمنُ﴾ گاهی رحیم را پی‌ریزی می‌کند، می‌شود بهشت. گاهی منتقم را پی‌ریزی می‌کند، می‌شود جهنم، این می‌شود عروس قرآن.

:small_blue_diamond: اگر زیباتر از این ممکن بود خدا می‌فرستاد، ﴿اَلرَّحْمنُ ٭ عَلَّمَ الْقُرْآنَ﴾ لذا هم در مسئله عذاب دارد به‌به، چه جای خوبی است! چه کار خوبی است که ما کردیم! هم درباره نعمت‌های بهشت.

ریشه کردن فقر

اسلام یعنی ریشه کن کردن فقر، نه اینکه به فقیر کمک کنیم!

:small_blue_diamond:ما خیال می کنیم به گِدا کمک کردن، عالی‌ترین فضیلت است؛ البته فضیلت هست؛ اما کمک کردنِ به گِدا و فقیر، یک امر عاطفی است. شما در مشرق عالَم و مغرب عالَم، از واشنگتن تا تاشکند که سخن از اسلام در آن منطقه نیست، هیچ کشوری سراغ دارید که حمایت از فقرا در آن نباشد؟! هیچ نیست!

:small_blue_diamond:خصیصه اسلام این نیست که به فقیر کمک کنیم، خصیصه اسلام این است که فقر را از بین ببریم. مبارزه با فقر، می‌شود اساس اسلام.

:small_blue_diamond:بیان نورانی حضرت امیر را ببینید، فرمود کمک کردنِ به فقیر از هر کافری هم ساخته است؛ اما من اگر فقر را ببینم، گردن فقر را می‌زنم: «لَو تَمَثَّلَ لِیَ الفَقرُ رَجُلاً لَقَتَلتُهُ»؛این فکر علی علیه السلام است! من نمی‌گذارم که کسی بیکار باشد، بی‌اشتغال باشد، ربا رایج باشد، تولید نباشد، من نمی‌گذارم!

:small_blue_diamond:شما روی کره زمین، جایی را پیدا کنید که برای فقرا بودجه‌ای نداشته باشند! چه کشور چین و ژاپن و امثال آن که از خدا و قیامت خبری نیست، چه کشورهای اسلامی! صدقه دادن، یک امر عاطفی است، نه امر عقلی؛ آن‌که عقلی است فقرزدایی است، ایجاد اشتغال است، ایجاد تولید است، جلوی بانک‌ها را گرفتن است.

اساس دین

اساس #دین چهار کلمه است که همه به خدا برمی گردد:

از امام صادق پرسیدند چرا کعبه (مکعب-چهارضلعی) کعبه نامیده شد؟ فرمودند چون بیت المامور چهار گوشه دارد. پرسید چرا بیت المامور این گونه است؟ فرمود چون عرش خدا چهار رکن دارد. امام فرمود اگر بگویی چرا عرش اینطور است میگویم که چون اساس اسلام و اصول اولیه اسلام بر چهار کلمه است: سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله و الله اکبر!
(می بینید چطور از کعبه به اسلام و خدا رسید؟!)
ریشه های اساسی دین همان تسبیح و تمجید و تحدیر و تکبیر خداست.
حج کعبه هم اینطور است که گاهی کسی تنها حج خانه خدا میرود دیگری حج بیت المامور دیگری عرش خدا و گاهی کسی حج نرفته به لایه آخر یعنی اساس اسلام می‌رسد.
پس اگر اساس اسلام و جهان بر این ۴ کلمه باشد دیگری چیزی نیست که بخواهد محمود خدا یا دیگران باشد.

چرا به علوم وحیانی نیاز است

(چرا به علوم وحیانی نیاز است؟)
آیا #عقلِ تنها به انسان راه را نشان داده و وی را بهشتی می کند؟

عقل هیچوقت انسان را بهشتی نمی کند. عقل نورافکنی قوی است که #وحی را بصورت صراط مستقیمی می شناسد و دستور به اطاعت از صراط می دهد. اگر کوهی را فرض کنیم که نورافکن عقل بخواهد راه را پیدا کند و وحی یا صراط مستقیمی نباشد، نورافکن تنها سنگلاخها را نشان می دهد که راه بجایی نمیرسد.

( نکته نگارنده: در آیات زیادی اشاره به این دارد که انسان بی دین در مورد آخرت هیچ نمی داند و همینقدر هم که می داند از روی ظن و گمان است:
بل ادّارک علمهم فی الآخرة بل هم فی شکٍّ منها بل هم عمون {نمل-۶۶}
و ما لهم بذلک من علمٍ ان هم الّا یظنون{جاثیه-۲۴}

همچنین در علوم مادی نیز این ظن و گمان کاملا مشهود است: دانشمندان علوم انسانی مدرن مهمترین اصل را این می دانند که هیچ چیز یقینی در علوم انسانی نداریم!)

مقام احسان

مقام احسان یعنی انسان طوری عبادت کند که انگار خدا او را میبیند و اگر خدا را نمیبیند بداند که خدا او را می بیند. ازین مقام بالاتر تنها برای اولیای خدا است که دیگر خدا را در هر چیز میبینند نه اینگه گویا میبینند! مانند #حضرت_زینب و دیگر اولیای خدا.