امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند:
«طُوبَى لِمَن أَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ وَأَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ کَلَامِهِ؛
خوشا‌‌به‌حال کسى که زیادى مال خویش را انفاق کند و زیادی گفتارش را نگه دارد».
آن حضرت در بخش نخست این حدیث، انسان‌ها را به انفاق زیادیِ اموالشان سفارش میکنند .
بسیاری از خانواده‌ها وسائل اضافهٔ زیادی در خانه دارند ، چه‌بسا بتوان از این وسائل اضافی به انسان‌های مستحق و آبرومند داد.
در بخش دوم حدیث ما را سفارش میکنند به پرهیز از زیادی در گفتار ؛گفتن بسیاری از سخنان ضرورتی ندارد و گاهی این زیادی گفتار باعث کدورت و رنجش اطرافیان و نیز قضاوت نابجا خواهد شد؛ این زیادیِ کلام را می‌بایست درون خویش نگه داشت؛ بنابراین پیش از آنکه سخنی را بر زبان بیاوریم قدری بیندیشیم و پس از ان کلام خود را درصورت لزوم مطرح کنیم و اگر ضرورتی در بیان کلام نبود، از آن بگذریم و در دل خویش نگه‌داریم.
